“Waar we ook zijn, de schaduw die achter ons aantrippelt heeft onmiskenbaar vier poten…”
Deze uitspraak is van Dr. Clarissa Pinkola Estes en staat in het boek De Tijger Ontwaakt van Peter Levine.
Een geweldig boek vind ik. Hierin staat helder uitgelegd hoe traumatische symptomen niet veroorzaakt worden door de gebeurtenis zelf, maar door de restant energie die in het zenuwstelsel gevangen blijft.
En een trauma heb je al snel. Een boze moeder toen je drie jaar was omdat je iets stouts had gedaan. Of een ruziënde vader en moeder waardoor jij als zesjarige je gevoel van veiligheid voor heel eventjes verloor.
Bij een trauma denken we vaak aan grote misdrijven als: ongelukken, verkrachting, mensen waar je van houdt verliezen et cetera.
Maar het kunnen echt hele kleine voorvallen zijn waardoor je op onbewust niveau hebt besloten om je op een bepaalde manier te gaan reageren.
Of om een overtuiging voor jezelf te creëren dat je het niet kunt of dat je niet belangrijk genoeg bent om aandacht aan te geven.
En dat sluipt erin. Want de meeste mensen zijn zich hier helemaal niet van bewust. Dat ze op onbewust niveau bezig zijn zich te verstoppen, terwijl ze op bewust niveau zo graag gezien willen worden.
Alles is perceptie.
Als kind heb je geleerd dat je als je fouten maakt, dan kan dat gevolgen hebben. En die wil je niet. Dus vermijden maar…
Maar… ondertussen is er iets in jou dat snakt naar aandacht. Je wilt liefde en niet een boze moeder. Dus je hebt als driejarige het besluit genomen om te gaan pleasen.
Alles voor een ander in de hoop dat het gezien wordt.
Maar je wilt eigenlijk helemaal niet gezien worden. Want dan loop je het risico dat je afgewezen wordt. En dat doet pijn.
Wat het ook precies in je kindtijd is geweest, dat maakt niet uit. Bij veel mensen levert juist die dualiteit een enorme worsteling.
Want ga er maar aanstaan. Je wilt gezien worden, maar je onbewuste reflex is verstoppen.
Dat gevoel om te verstoppen kan bij sommige mensen zo sterk zijn dat ze zelfs een laag vet creëren om zich achter te kunnen verschuilen.
En wat je ook probeert, dat vet wil niet verdwijnen. Omdat het een functie heeft. Namelijk jou beschermen.
Heel goed bedoelt van je onbewuste, maar op bewust niveau zal jij dat buikvet heel anders ervaren.
Je wilt het niet en je hebt ook geen flauw idee waarom je je zou moeten verstoppen. En misschien heb je zelfs wel geen flauw idee dat je dat doet.
Het zijn uiteindelijk ook helemaal niet de mensen om je heen waarvoor je je verstopt, maar je staat oog in oog met je eigen tijger. En je kan vluchten, vechten of bevriezen, maar uiteindelijk zit in het in jou.
En al die kleine voorvalletjes in je vroege kindtijd leiden nu nog steeds tot gevoelens waar veel mensen geen woorden aan kunnen geven, maar waarmee ze wel regelrecht de snoepkast induiken.
Je staat oog in oog met die innerlijke tijger en jij besluit om lief te zijn voor jezelf met een pak koeken.
Allemaal onbewust gedreven terwijl jij waarschijnlijk je halve leven (of langer) in gevecht bent met je gewicht.
Want hoe komt het toch dat het maar niet lukt om van al die tussendoortjes af te blijven?
Daarom dus…
Dat is de reden dat diëten ook niet werken. Ze pakken de echte oorzaak niet aan.
En overgewicht hangt vaak nauw samen met die innerlijke tijger.
De angst voor de tijger waarmee je dagelijks oog in oog staat zonder dat je er bewust van bent.
Daar zit de oplossing. Op onbewust niveau.
