Gisteravond heb ik voor het eerst sinds maanden weer eens ouderwets op de bank gezeten om een documentaire te kijken. Social Dilemma ging het om. Hierin kwamen diverse oud-medewerkers en directieleden aan het woord van de grootte social media kanalen.
Nu kun je gelijk al zeggen: oh… dat zijn zeker van die rancuneuze typetjes die effe lekker willen galspuien over hun baas. Dat zou kunnen, maar ik geloof toch eerder wel wat ze zeggen.
Want ze zijn er niet uitgeknikkerd. Nee, dit zijn mensen die serieus gewetensbezwaren kregen. Wroeging omdat ze zagen wat de steeds verdergaande beïnvloeding met de mens doet. Ze vielen er zelf aan ten prooi. Beïnvloeding van lichaam en geest tot een griezelig niveau.
Zo kwam er een meisje voorbij in de leeftijd van mijn meiden. Ze was op zoek naar bevestiging. Die platformen leren continue en weten precies waar iemand in zijn emotionele behoefte naar op zoek is. Dus een selfie van zo’n kind leidt tot allerlei kreten van “supercool” tot “knap” tot ineens een rotopmerking over haar oren.
Je zag het smoeltje betrekken. Alle bevestiging was direct niets meer waard. Alles draaide om die ene opmerking over die oren. Van een voldane glimlach ging het in rap tempo naar intens verdriet met een eigenwaarde gedegradeerd tot een niveau waar depressie vat kreeg.
En waarom? Omdat we massaal zijn gaan geloven dat we onze eigenwaarde halen uit de buitenwereld. Dat het belangrijk is wat anderen van ons vinden.
Dat we pas goed genoeg zijn als iemand anders ons goed genoeg vindt. Ooit deed ik hier ook aan mee. En ik weet echt wel dat het lijkt alsof het ook echt een goed idee is om die bevestiging te krijgen. Het voelt tenslotte best lekker als je een complimentje krijgt. Of waardering voor wat je doet of wie je bent.
Maar owee… als je ineens een opmerking krijgt die minder goed past bij wat je graag wilt horen, dan is het ineens narigheid. Je stemming slaat om en alles draait om die ene opmerking. Je hele lichaam komt in een staat van vechten of vluchten. Ga je verdedigen of ga je terugslaan? Zoiets dus.
Zo’n goed idee is het dus helemaal niet om die bevestiging buiten jezelf te zoeken. Want het kan op die manier behoorlijk tot wisselende stemmingen leiden.
Even terug naar dat meisje. Ze staarde in de spiegel en haar ogen waren glazig. Ze raakte haar oren aan. Die ene opmerking had iets in haar geïnstalleerd. Dat ze niet goed genoeg was. Haar oren leken haar hele zijn te vertegenwoordigen. Hoe dan zou je zeggen?
Zo werkt het nu eenmaal bij ons als mens. Alles kan goed zijn, maar er hoeft één dingetje niet goed te zijn en meteen is alles niet goed.
En daarbij lijkt het ook nog of alles draait om uiterlijk en geaccepteerd worden door anderen. De documentaire vertelde me op zich niets nieuws, maar het was wel goed om het weer even te zien. Hoe we massaal gedreven worden in de fuik van de onvermijdelijkheid. De fuik waarin we ons gedrag afstemmen op wat we denken dat er van ons verwacht wordt om erbij te horen.
Dit is precies hoe het kon gebeuren dat we zijn afgegleden in eetgewoontes die allesbehalve gezond zijn voor ons lichaam en ons immuunsysteem. En ik blijf het maar zeggen maar want niets of niemand is belangrijker dan jij.
Wat anderen ook van je vinden. Wat anderen ook denken of zeggen. Het zou niet uit moeten maken.
En ik hoor het dagelijks. Uitspraken als: “ja maar als ik niet meedoe, dan vinden ze me ongezellig”. Dat zal zo zijn, maar is dat een goede reden om je lichaam dan maar in gevaar te brengen? Door mee te doen met iets waarvan je weet dat het niet goed voor je is.
Persoonlijk kan ik dat niet meer. Maar heel veel kunnen dat nog wel. Omdat ze het belangrijker vinden om erbij te horen en het risico dan maar te nemen. Daar heb je weer het korte termijn plezier en de lange termijn pijn.
Zo werkt het brein. En om jezelf te beschermen kun je het ook goedpraten. Je kunt het verdedigen voor jezelf. Ach… zo’n vaart zal het allemaal niet lopen.
Dus daar is winst te behalen. Een omkering van buiten naar binnen. De bevestiging uit die buitenwereld is maar een idee. Het zijn mensen die niet jij zijn. Die een mening hebben die ook maar ergens geïnstalleerd is als hun waarheid.
Waarom zou die waarheid de waarheid zijn? Wat was er mis met de oren van dat meisje uit die documentaire? Wat is er mis met jou als je niet meedoet met al dat ongezonde, vele eten? Mijn waarheid is, dat er helemaal niets mis is met jou.
Jij bent gewoon goed zoals je bent. En als je dat zelf ook voelt en daarnaar kunt leven, dan ben je in staat om beter voor jezelf te zorgen. Zodat je goed zorgt voor je lichaam en het geeft wat het nodig heeft.
