Soms moet je gewoon het lef hebben om dingen te doen. De stoute schoenen aantrekken zeggen ze dan.
Tegenwoordig lijkt risicomijdend gedrag de norm. Lef is voor durfals. Die gaan met hun koppie boven het maaiveld. En dat is toch een beetje eng.
Want je weet hoe dat gaat. Voor je het weet, gaat ie eraf. En dat moet je niet hebben. Dat gaat pijn doen.
Dan maar liever ongezien in een hoekje verstoppen. Saai, maar wel veilig. Daar kan je niets gebeuren.
Alhoewel, echt leuk is het ook niet persé in dat hoekje. Want niemand die je ziet. En dat kan best frustrerend zijn.
Tenminste als je toch wel graag gezien wil worden.
Dit is namelijk waar veel mensen best wel last van hebben. Ze voelen zich niet gezien, niet gehoord en niet begrepen.
Je kunt je afvragen wie jou zou moeten zien. Als je jezelf maar ziet. Toch?
Maar zo werkt het in de meeste gevallen niet. Je wilt vooral dat anderen je zien. Vooral dat je echt wel goed bent in de dingen die je doet. Dat je goed bent als persoon.
Die bevestiging krijgen is een zoektocht waar veel mensen zich een groot deel van hun leven mee bezig kunnen houden.
Niet bewust. Je loopt echt niet met een bord door de stad van: “zie mij”. Nee, dat is een onbewust gestuurd mechanisme.
Een mechanisme waardoor je zomaar een burn-out inrent omdat je zo hard werkt, maar zo weinig waardering ervoor terugkrijgt.
Het maakt niet uit wat je doet, ze zien het niet. Tenminste zo kan het voelen.
Dit klink misschien allemaal apart, maar als je bedenkt dat risico’s vermijden de meest een veilige keuze is, dan is het ook wel weer begrijpelijk. Je gaat je verstoppen. Dus hoe verwacht je dan gezien te worden?
En zo kom je in een megaconflict met jezelf. Je wilt gezien worden, maar ook weer niet.
Iets met kop en een maaiveld. Nee, gezien worden geeft risico. Moet je niet hebben.
Het is een vicieuze cirkel en linksom of rechtsom klinkt het niet als een recept voor een gelukkig en gezond leven. Eerder als een stressvol bestaan.
Want het is hard werken om onder de radar te blijven.
Terwijl die waaghalzen gewoon risico’s nemen. Die laten zich zien. En die worden net zo hard ook weer afgeschoten.
Niet bepaald een aantrekkelijk voorbeeld. Meer een ontmoedigingsbeleid.
Zo jammer eigenlijk. Want wat zou er gebeuren als het niet meer uitmaakt wat een ander vindt van jouw acties?
Dan kan je toch gewoon doen wat jij echt zou willen doen?
De beperkingen zijn weg. De afhankelijkheid ook.
Wat is lef eigenlijk? Het is niets meer dan gewoon jezelf zijn.
En ik ben heel benieuwd wat er zou gebeuren in de wereld als iedereen z’n masker van angst afzet. Als ieder mens de vrees voor het oordeel van een ander achter zich zou laten.
Dan kan iedereen opgelucht ademhalen en zijn we allemaal vrij!
Wat een vrede zou dat brengen! Niet alleen in de wereld maar ook in ieder individu.
Noem het lef, maar ik weet dat het kan en ook jij kan die vrede in jezelf vinden.
Hoe meer mensen dit bereiken en er iets mee doen, hoe groter de kans is dat er steeds meer vrijheid, vrede en geluk verspreid wordt.
Dat kunnen we zeker in deze tijd van collectieve angst goed gebruiken.