“If the plan doesn’t work, change the plan, but never the goal.”
Deze quote hangt in mijn praktijk. En ik kijk er regelmatig naar. Om me scherp te houden. Want het is veel makkelijker om een doel te veranderen, dan een plan.
Een plan is iets om een doel te bereiken. Maar ja, waar denk je dat die plannen vandaan komen?
Uit je onbewuste. Die stuurt je lekker veilig richting dat wat je al kent. Dus dat is waarmee het moet gebeuren. Je doel bereiken.
Je onbewuste is echt een superovertuiger. Dat is een rasechte verkoper die jou zelfs nog doet laten geloven dat je het zelf verzonnen hebt. Dat is ergens ook wel weer lief van het onbewuste. Het is niet te beroerd om het bewuste alle credits te geven.
Het bewuste is vervolgens helemaal in z’n nopjes met het grandioze idee om jawel… daar komt ie weer… een dieet te volgen.
Goed plan. Uhhggrrr… nee dus. Het is zoiets als dat er meerdere wegen naar Keulen leiden en je hoort het in Rome donderen. Verkeerde combinatie. Klopt niet en gaat zo niet werken.
Tenminste niet als je echt een doel hebt voor de lange termijn. Iets wat je heel graag wilt.
Die plannetjes die wij mensen bedenken, slaan vaak helemaal nergens op. Het zijn zoethoudertjes vanuit het onbewuste. Het wordt pas echt een plan als het ongemakkelijk gaat voelen.
Als je het idee hebt dat het een beetje spannend is. Een beetje eng zelfs. Als het zo voelt, dan kan je bijna zeker zijn dat je op de goede weg zit. Richting Rome dan.
Uit je comfort zone noemen we dat, maar eigenlijk vind ik die term niet zo heel cool meer. Het bekt lekker makkelijk, maar eigenlijk is het vergane glorie. Alsof je zelf een keuze zou hebben om uit die zogeheten zone te stappen.
Als dat zo is, zouden we dat massaal allang al gedaan hebben en waren er geen problemen meer.
Nee, we zijn vermijders geworden. Vermijden van nare gevoelens, vermijden van onrust, vermijden van geluk zelfs.
En vanuit dat vermijden moeten we regelmatig vluchten. En dat zijn er echt veel die dat doen. We hebben het weleens over vluchtelingen, maar wie zijn dat eigenlijk niet…
We zijn het allemaal. Alleen in een andere context dan. Maar goed. Vermijden, vluchten whatever je ook doet. Een plan is pas een goed plan als het ook echt leidt tot het bereiken van je doel.
Sommige durven niet eens meer een doel te stellen. Hobbelen maar wat door het leven. Doen af en toe een poging en dan mislukt het weer. Frustratie en verdriet. En iedere keer dat dit gebeurt, brokkelen de laatste resten van zelfrespect en eigenwaarde af. Zie je wel, ik kan het niet. Mij lukt het niet en de rest wel.
Verschrikkelijk vind ik dat. Want het is niet nodig. Om het zo te doen. Je kan het wel. Alleen volg je het verkeerde plan.
De kans is groot dat je je doel al hebt bijgesteld. Dat je het al niet meer zo belangrijk vindt om je doel te bereiken.
Dat je je erbij neer hebt gelegd dat het zo is. Maar waarom zou je dat doen?
Misschien omdat je niet wist dat er ook een manier is die wel werkt. Waardoor jij je doel bereikt? Geef me één goede reden dat je jezelf dat niet zou gunnen?
