Terwijl ik een stronk paksoi en wat stengels bleekselderij in stukken snijd, een avocado uitlepel en een banaantje pel, merk ik ineens een gedachte op. Een gedachte die me nog verder aan het denken zet.
Ondertussen pak ik een handje rucola, doe wat water erbij en zet de blender aan.
Misschien denk jij, ik moet er niet aan denken. Maar ik vind het heerlijk. Niet alleen om de smaak, maar het geeft me zeker ook een gevoel dat ik goed voor mijn lichaam zorg.
Maar toen was daar ineens die gedachte: “waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?” En dan heb ik het nu even over goed voor mezelf zorgen. Gezond eten en mijn weerstand hoog houden, zodat ik de risico’s op ziekte verklein.
Want ergens voel ik me bedreigd. En die dreiging komt van buitenaf. Ik realiseer me direct dat ik hoe dan ook zelf eigenaar ben van mijn lichaam. Ik bepaal nog steeds zelf wat ik doe om mezelf gezond te houden. Het is mijn lichaam, waar ik zelf keuzes voor wil maken hoe ik daarmee omga.
Afhankelijk van de keuzes die ik maak, zijn de gevolgen ook voor mij. En die zal ik dan moeten dragen en kan ik niemand anders verantwoordelijk voor houden dan enkel mezelf.
Ik weet persoonlijk wel waar die gedachte vandaan komt. Maar ik kan het rustig negeren want ik wil me niet laten leiden door angst.
Terwijl ik mijn gezonde sapje in mijn beker giet, vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als de overheid ons als maatregel had opgelegd om iedere dag een groene smoothie vers te maken en te drinken. En dat ondersteund had met een ingrediëntenlijst van groente die we het beste kunnen kiezen.
Een maatregel waarmee we massaal onze weerstand gaan verhogen. Onze collectieve lichamelijk conditie verbeteren als we daar ook nog een verplichte wandeling van een half uur per dag bij zouden moeten maken. En flink wat glazen water om de orgaanstelsel en het lichaam van voldoende vocht te voorzien.
Zou de overgrote meerderheid dat dan ook doen? Net zoals nu massaal iedereen met een mondkapje loopt.
Ik durf gerust te stellen dat van deze maatregelen om de weerstand te verhogen helemaal niets terecht zou komen bij de overgrote meerderheid.
En ik kan het ook nog best wel een beetje vanuit een psychologisch oogpunt verklaren. Want ik zie dagelijks de gevolgen van gedrag om maar vooral erbij te horen. Pleasen om niet afgewezen te worden. Om niet op te vallen want dan kan je zomaar ineens kritiek krijgen.
We passen ons aan elkaar aan. Als de ene het doet, doet de ander het ook. En hebben we elkaar gevonden. Kunnen we elkaar bevestiging geven dat we het zo goed doen. En ieder die het anders doet, is de rotte appel.
Want bevestiging hebben we bijna massaal nodig. Bevestiging dat we ertoe doen. Dat we er mogen zijn. Dat we goed genoeg zijn.
Zo wordt het heel makkelijk voor de overheid om dan maar voor maatregelen te kiezen die heel erg op dat principe berusten. Want ook zij weten dat de overgrote meerderheid zijn eigen ik verloochent uit een valse vorm van zelfbescherming. Omdat de angst om afgewezen te worden of kritiek te krijgen, zo groot is dat ze alles zullen doen om erbij te horen. En niet op te vallen.
Dat de overgrote meerderheid bevestiging zoekt in de buitenwereld. Omdat het diep van binnen allemaal een beetje onzeker voelt. En zo doen we wat van ons gevraagd wordt. En gelukkig heeft ons brein een prima systeem om daar ook goede argumenten bij te bedenken, zodat het te rechtvaardigen valt waarom je doet wat je doet.
Dat vind ik misschien nog het meest verdrietig aan de hele situatie. Dat dit soort psychologische fenomenen willens en wetens gebruikt worden. Want veel mensen zijn hier simpelweg gevoelig voor.
En daarom zou een maatregel van iedere dag een verse groene smoothie maken en drinken niet gaan werken. Want dat gebeurt in huis. Daar kan je niet mee scoren. Dat ziet niemand. Bevestiging dat je het goed doet, is er niet.
De motivatie ontbreekt. Zeker als je heel erg gericht bent om die bevestiging uit de buitenwereld te krijgen. En het vergt moed om dat aan jezelf toe te geven dat je dat doet. En misschien raak ik je nu teveel en wil je je direct uitschrijven. Dan kan hoor. Onderaan de mail staat de link.
Maar ik merk dat ik wel duidelijk wil zijn. Mijn intentie is jou te helpen. Om jouw eigen waarheid te zien. Je doet het niet voor een ander. Alles wat je doet, zou in het teken moeten staan van jouw eigen gezondheid. En dat hoeft niet ten koste te gaan van de gezondheid van een ander, maar je zou ook zeker geen dingen toe moeten staan die ten koste gaan van je eigen gezondheid.
Als je inziet dat die bevestiging van buiten niet meer nodig is, dan kan je echt gaan voor jezelf. Voor je eigen gezondheid. Dan sta je vrolijk die groene smoothie te maken. Dan loop je lachend voorbij die chemische snoep en troep in de supermarkt. En dan wordt het leuk om te doen en ga je je een partij onwijs goed voelen.
