“Drie blikkies cola, een grote spek, een snicker en doe maar een snoepzak erbij”, riep de man. Hij wurmde zich een weg tussen de menigte voor hij weer te laat was met zijn bestelling doorgeven.
Het stond bommetje vol met mensen die allemaal suikergoed en frisdrank wilde scoren. Ik heb het over ongeveer 30 jaar geleden. Toen ik als weekend- en vakantiekracht werkte bij de Efteling.
In het winkeltje De Gelaarsde Kat waar alleen de flesjes water het label gezond mochten dragen en de rest, daar sprongen je vullingen van uit je kiezen.
Op andere momenten stond ik met flinke scheppen suiker popcorn te bakken. Of nog erger, suikerspinnen te draaien. Hoe is het mogelijk, dat ik dat heb gedaan.
Kneiterhard werken om al die mensen zo snel mogelijk te voorzien van super ongezonde dingen. Me totaal niet bewust waar ik mee bezig was.
Als ik er nu op terugkijk, dan is het bijna lachen. Want ik zie mezelf nog vrolijk met de ijskar door het park fietsen.
Toen was ik nog helemaal niet bezig met groene smoothies, gezonde baksels of andere heerlijkheden.
Nee, mijn leven bestond uit snoep, ijs, popcorn en suikerspinnen nota bene.
En natuurlijk werkt het zo, dat ik in de pauze zelf ook wel even zo’n spinnetje wegwerkte. Of een bakje popcorn. Want lekker dat ik dat vond.
Het werken vond ik superleuk, de blije mensen ook, zelfs de eindeloze monsieur cannibale tune kon mij niet deren. Ik vond het elke keer een feest om daar te zijn.
En dan vaak ‘s-avonds nog feesten en partijen draaien met de suikerspin kraam. En naast mij stond de poffertjesbakker. Nou, je voelt ‘m vast wel aankomen. Ik kreeg zo af en toe een bordje poffertjes toegeschoven.
Dikkertje dap staat op de trap. Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. Met al die zoetigheid en die poffertjes met grote klodders boter en poedersuiker.
Ik bewoog er wel veel bij. Liep de hele dag en avond rond te sjouwen, maar toch. Gezond was het allesbehalve. En het deerde me totaal niet. Op een bepaald moment natuurlijk wel, want toen vond ik wel dat het een beetje uit de hand begon te lopen met mijn gewicht.
Maar ja, zo’n spekkie voor mijn bekkie, dat kon ik niet weerstaan. Hoezeer ik me ook had voorgenomen om ervan af te blijven. Dat lukt echt niet. Iedere keer ging ik weer voor de bijl. En maakte ik mezelf wijs dat ik het de volgende keer wel zou kunnen. Niet echt dus.
Afgezien dat mijn gewicht toenam, was ik ook constant moe. Maar ja, dat vond ik wel logisch, want ik had het nogal druk. En dat ik niet altijd even gelukkig was, vond ik ook wel verklaarbaar.
Geen moment is het toen bij me opgekomen dat het weleens aan al die zoetigheid zou kunnen liggen. Dat ik me niet helemaal senang voelde met mezelf. Met mijn leven.
Als ik eenmaal in het sprookje van de Efteling beland was, kon ik even vluchten en ging er een zucht van verlichting door me heen als ik weer eens van een suikerspinnetje stond te snoepen. Of iets anders zoets naar binnen werkte. Dat was mijn pleziertje. Tenminste dat dacht ik.
Nu weet ik beter. Niets was minder waard. Ik werd misschien even blij. Meegezogen in de vrolijke sfeer. Maar de suikers putte me volledig uit. Mijn energie zakte weg en ik voelde me steeds vaker alleen nog maar moe.
Het heeft serieus veel te veel jaren geduurd voordat ik me besefte dat ik mezelf moe aan het maken was. Moe door het eten van al die suikers. Iets waar ik me destijds totaal niet van bewust was.
Sterker nog, als iemand me dat toen had gezegd, had ik het ontkend. Want het lag ergens anders aan. Natuurlijk kwam dat niet door die suikers.
Het is onvoorstelbaar, maar zo werkt het gewoon wel. Iets waar je niet mee kan of wil stoppen, probeer je dan maar goed te praten. Alsof het niet zo erg is. Vaak voel je van binnen echt wel dat het niet helemaal klopt. Maar zolang je jezelf wijs kunt maken dat het helemaal oké is, kun je doorgaan met ongezond gedrag.
Inmiddels zou ik er niet meer aan moeten denken dat ik nog een suikerspin zou eten. Ik zal dat ook never nooit meer doen. Dat komt omdat mijn onbewuste nu ook overtuigd is dat dergelijk voedsel echt heel slecht voor me is.
En mijn onbewuste heeft altijd het beste met me voor. Dus die toont geen enkele behoefte meer naar zoetigheid en andersoortige snacks.
Zo is het voor mij nu heel makkelijk om dat ook niet meer te eten. En weet ik ook dat ik het nooit meer zal eten. Het heeft zijn aantrekkingskracht volledig verloren. Al staan tien man om me heen koekjes, chips, popcorn of weet ik wat te eten, dan nog kan ik heel gemakkelijk nee zeggen.
Dat is de kracht van hypnose. Dat is de manier om je onbewuste duidelijk te maken dat het ook anders kan. Dat er andere manieren zijn die beter en gezonder voor je zijn. Dan wordt het ineens heel makkelijker om gezonder te leven en een slanker lichaam te krijgen.
