Ze staat voor een rekje met roze kanten behaatjes en ineens springt daar een indiaan dwars voor haar langs.
Ze schrikt op en krijgt een indianentooi in haar handen geduwd. Of ze indiaantje wil spelen en de regendans wil doen. Nou, nee dus. Dat zag ze niet zitten. Hele cameraploeg eromheen. En wat zou ze doen?
Dit was ooit televisie waar veel mensen voor aan de buis gekluisterd zaten. Ik zag het voorbij komen en dacht, serieus… Wat zijn de tijden veranderd. Of misschien ben ik veranderd, want ik kan me nauwelijks nog voorstellen dat dit ooit leuk was ofzo.
De betreffende mevrouw werd met schaamrood op haar kaken steeds verder het rek met de behaatjes in gedreven. Haar lichaamstaal sprak boekdelen. Ze schaamde zich kapot en zo te zien had ze het liefst ter plekke de grond in gezakt. Weg van die idioot die daar met een nog idioter pak haar een voorstel stond te doen waar de tranen van in je ogen springen.
De één vindt het komisch, de ander noemt het bizar. Hoe dan ook, kreeg deze dame een keuze. Zou ze het doen of niet? Indiaantje spelen met een clowneske figuur tussen de roze, kanten behaatjes. Ik zou het wel weten en deze mevrouw wist het ook. Not dus.
Maar er zijn mensen die doen het wel. Gewoon omdat ze dat grappig vinden. Zo maakt ieder z’n eigen keuzes. Doe je het wel of doe je het niet.
Naast de keuze ja of nee, waren er nog andere keuzes te maken. Nu vluchtte ze het rek met de roze behaatjes in. Wat de situatie nog grappiger moest maken voor de omstanders. En voor haar alleen maar genanter. Tenminste zo zag het er wel uit.
Ze had natuurlijk ook een andere reactie kunnen kiezen. Namelijk zelfverzekerd aangeven dat ze hier geen behoefte aan heeft. Wegwezen met je absurde voorstel en leave me alone. Zoiets.
Of ze had hem gewoon kunnen negeren. Ze had in die situatie onvoorstelbaar veel keuzes, maar ze koos er eentje. En die ene keuze was bepalend voor hoe de hele situatie verliep.
Met haar keuze werd ze interessant genoeg dat het zogenaamd leuke televisie op zou leveren, waar kijkend Nederland zich een breuk om zou lachen. Nou lekker dan voor die vrouw.
Als je erover na zou denken, dan maak je op een dag onvoorstelbaar veel keuzes. Dat begint vanaf het moment dat je je ogen opendoet. En eigenlijk is zelfs dat al een keuze. Je kunt ze namelijk ook dichthouden.
Ook al is dat een keuze, zo voelt het vaak niet. Je doet ze gewoon open en het lijkt alsof dat vanzelf gaat.
Wauw… zou dat niet machtig zijn. Dat je gewoon net zo vanzelfsprekend als je ogen open gaan iedere ochtend, dat je net zo vanzelfsprekend geen negatieve gedachten meer denkt.
Dat het gewoon rustig in je hoofd is. En dat je niet afgeleid wordt door drukte en chaos waardoor je misschien wel keuzes maakt die je achteraf liever niet had gemaakt.
