Ik zal een jaar of negen geweest zijn. Mijn vader had ineens een cadeautje voor me. Een LP van de allereerste Kinderen voor Kinderen.
Dat ik zomaar een cadeautje kreeg, maakte indruk. En ik heb die LP grijsgedraaid. Ik kon binnen korte tijd alle liedjes meezingen.
Ook beugelbakkie en een pestbril. Als negenjarige had ik zo’n pestbril. Met toen al een sterkte van min zes aan beide ogen. Stel je maar voor dat dat in die tijd zo ongeveer een bril met glas van een centimeter dik was.
En als het glas zo dik is, dan moet daar ook een stevig montuur omheen. Dus je voelt wel aan hoe dat eruit moet hebben gezien.
Niet al te lange tijd daarna, werd daar ook nog een beugel aan toegevoegd. Zo’n hele mond met zilver, maakte het geheel helemaal compleet.
En alsof het allemaal al niet erg genoeg was dat ik er zo uitzag, durfde ik niet eens meer naar school.
Want daar waren allemaal perfecte kinderen die mij steeds weer lieten weten dat ik echt heel stom en lelijk was.
En zo zong ik thuis, in mijn veilige kamertje luidkeels mee met:
Ik heb een beugelbakkie voor mijn eigen bestwil.
“Da’s goed voor later, oh, daar twijfel ik niet aan
En op m’n neus – die ook niet mooi is – staat die pestbril
Dus ga ik steeds opnieuw weer voor de spiegel staan
Dan denk ik: Maakt het nou wat uit hoe ik eruit zie
Dan denk ik: Ja natuurlijk en dan denk ik: Nee
Want zonder bril weet ik heel goed, dat ik geen fluit zie
En rare tanden krijgen, da’s geen goed idee.
Oh nee”
Beugelbekkie goed voor later??? Dat zal wel. Ik word nu gepest. En daar wil ik vanaf. Want dat doet zo ontzettend veel pijn. Dan maar liever scheve tanden. En later zegt me helemaal niets.
En zo werkt dat bij iedereen.
We zijn vooral gericht op het korte termijn plezier en stoppen de lange termijn pijn weg.
Alsof het er niet is. En op dit moment is het er ook niet. Dat is toekomst. Dus waar zou je je druk om maken.
En daar zit meteen ook de narigheid met heel veel dingen. Je wilt het wel anders maar je kiest toch voor wat nu het meeste oplevert. Niet later, dan zie je dan wel weer. En als het dan later is, dan komt de spijt. Want had je maar…
Maar ja, dan is het wel te laat en zul je moeten dealen met de gevolgen.
Het lijkt nu alsof je een keuze hebt. Rationeel gezien heb je die ook. Je kunt kiezen voor de lange termijn en vandaag het anders doen.
Maar eigenlijk heb je die keuze helemaal niet. Want je wordt onbewust gestuurd naar dat korte termijn plezier. En de verleiding is zo groot dat je het niet kunt weerstaan.
Daarom is het ook belangrijk dat je op onbewust niveau gaat zorgen dat je iets verandert in de celinformatie. Zodat je oude onwenselijke patronen veranderen. En je meer gewenste patronen gaat installeren.
Alleen dan kun je stoppen met dat korte termijn plezier omdat je onbewuste gaat begrijpen dat het helemaal geen plezier is. Laat staan dat het de lange termijn pijn waard is.
En als je onbewuste dat eenmaal begrijpt dan ga je automatisch je gedrag veranderen zonder dat het je moeite kost.
