De onnozele dwaas, ofwel de kritische mind, ofwel je denken. Het deel van het brein dat een podiumplek in ons leven heeft gekregen, maar feitelijk totaal ondergeschikt is aan de oneindige intelligentie van ons hogere bewustzijn, ook wel het onbewuste of onderbewuste genoemd.
De onnozele dwaas die jou en mij gevangen houdt in een leven vol pijn en lijden. En ondanks dat alles houden we angstvallig vast aan het geloof dat onze intelligentie bestaat uit ratio, het kritische denken waarmee we denken het licht te zien, maar enkel duisternis creëren.
We houden onszelf massaal voor de gek. Door de onnozele dwaas te geloven. Zo moeten de ‘knappe koppen’ van deze wereld ons redden. Die hebben hun IQ wel op orde en gaan het verschil maken om ons te verlossen van de ene na de andere crisis. En helaas, het lukt ze niet. Omdat… zo is dan een veelgehoord argument, het allemaal zo ingewikkeld is dat zelfs de hooggeleerde mens niet meer in staat is de problematiek het hoofd te bieden en oplossingen te bedenken om het tij te keren.
Ik zie dit al langere tijd met argusogen aan. Mijn perspectief op de situatie is anders. Ik zie de lacunes in de redenering en ik weet nu ook waar alle misvattingen vandaan komen over diverse onderwerpen. Het is zelfs logisch te verklaren dat gebeurt wat er gebeurt. De verharding in de maatschappij. De onvrede in de wereld. De individuele mens die steeds meer en vaker fysiek en mentaal in de problemen komt.
Je denken is niet slimmer dan de oneindige intelligentie
Zolang je de onnozele dwaas de regie geeft, stapelen de problemen zich op. Nu is de onnozele dwaas geen boef of slechterik. Absoluut niet. Alleen heeft de onnozele dwaas nogal last van grootheidswaanzin. Wat betekent dat er vanuit een valse voorstelling van de werkelijkheid een waarheid wordt gecreëerd die niet helemaal klopt. Sterker nog, het zorgt voor grote problemen, het creëert chaos waar de knappe koppen, allemaal gestuurd vanuit diezelfde onnozele dwaas, dan weer orde op zaken moeten stellen. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat dit geen zoden aan de dijk zet.
Want verantwoordelijkheid nemen is de onnozele dwaas niet zo van. Die wil juist liever zijn eigen straatje schoon houden en bij voorkeur met een opgeheven vingertje naar een ander wijzen. En zo blijft alles in een kringetje doordraaien zonder dat er echt iets verandert.
Je hebt vast weleens een vergadering bijgewoond, waarvan je achteraf dacht: wat hebben we nou eigenlijk gedaan in dat afgelopen uur. Want vaak speelt zich het volgende af. Het begint met een vraag: hoe gaan we dat probleem oplossen? Vervolgens komen er een paar mensen aan het woord die het voortouw durven nemen. De rest zit erbij en kijkt ernaar. Degene die aan het woord zijn, raken volledig af van waar het om gaat en verzanden in een discussie over welles/nietes. Want ieder gelooft in zijn eigen oplossing en dus gaat daar alle energie naartoe. Wie heeft er gelijk? Om na een uur (of hoelang de vergadering duurt) te concluderen dat we het er nog niet over eens zijn en dat we er nog even over gaan nadenken. Vervolgens verlaat een deel van de deelnemers genoegzaam de vergadering want dit was toch echt een goede meeting. Het andere deel vraagt zich af wat ze hier nou mee opgeschoten zijn en ziet het als tijdverspilling, maar weet ook niet precies hoe er een andere draai aan te geven.
De echte oplossing ligt voorbij het denken
In alle gevallen is de onnozele dwaas actief. Wat je ook gelooft of doet, de echte oplossing gaat er niet komen. Het wordt uitgesteld en opgerekt totdat het zo ingewikkeld wordt dat het allemaal nog langer duurt want phoe..phoe.. het is me toch een partij ingewikkeld allemaal.
Zie het maar als een groepje dat bestaat uit individuele onnozele dwazen. En geen van die onnozele dwazen gaat verantwoordelijkheid willen nemen. En dus wordt het om elkaar heen dansen en vooral blijven dansen want zolang er gedanst wordt, is er beweging en lijkt het alsof er iets gebeurt. Iedereen is druk en zo houden we elkaar bezig. En daar verdienen we dan ons geld mee en vallen van de hoge werkdruk dan op een bepaald moment om.
Geloof me gerust dat het niet de hoge werkdruk is die zeer belastend is voor je systeem. Het is het mechanisme waarin ieder individu en het collectief gevangen zit. Het voortdurend afweren van alles wat er op je afkomt omdat alles erop gericht is jezelf te beschermen tegen het negatieve oordeel van een ander, wat eigenlijk het oordeel is over jezelf!
Want dit is exact het hele euvel van alle pijn en lijden in ieders leven. De waarheid die niet de waarheid is, maar die je wel gelooft als een waarheid op een niveau waar de onnozele dwaas niet bij kan. Die je simpelweg vertelt dat dit de waarheid is en daarom die enorme barrière gebouwd heeft. Ter bescherming dus. Alleen is het vervelende van dit alles, dat je daarmee ook gelijk een dikke, vette muur hebt staan die je de toegang verschaft tot de oneindige intelligentie.
En die muur bestaat niet uit stenen, metaal of ander onbreekbaar materiaal, maar uit ANGST.
Angst wat ervoor zorgt dat we naar elkaar gaan wijzen, (ver)oordelen, uitsluiten, pesten, beledigen, kwetsen, respectloos handelen et cetera. Het is niet omdat we allemaal slechte mensen zijn. Nee, en we willen dit ook niet doen, want niemand wil degene zijn waarnaar gewezen wordt, die veroordeeld wordt, die uitgesloten wordt of gepest, gekwetst of respectloos behandeld. En toch doe je er wel aan mee. Is dat eigenlijk niet raar? De eerstvolgende keer dat je iets vindt van wat een ander doet en daar een afkeurende mening over hebt. Dat je meedoet met de roddel over iemand of iets ronduit belachelijk vindt. Het is een verdediging en daarmee gerechtvaardigd gedrag die voor de onnozele dwaas volkomen legitiem is. En daarom merk je het niet eens op hoe vaak je oordeelt als iemand het anders doet dan jij. Want de onnozele dwaas is flink actief en zorgt er wel voor dat er altijd iets of iemand anders is om op te focussen. Zolang het maar niet over jezelf gaat. Want dan komt de waarheid aan het licht. De waarheid die jij gelooft en die niet waar is, maar voor jou wel. En dus doe je mee aan wat je eigenlijk zelf ook niet wil dat het je overkomt. Terwijl het allemaal gebaseerd is op een illusie.
Goed of fout bestaat niet
Het is een aards concept wat ooit door de onnozele dwaas in het leven geroepen is als een goed idee om te beschermen tegen alle nare gevoelens die ieder mens wel kent. En als je de oorsprong kent van die nare gevoelens dan zal dit een volledig ander licht werpen op je eigen gedrag en gewoontes. Dan zal je net als ik tot de conclusie komen dat niets toeval is of pech. Dat alles ontstaat doordat je zelf de weg hebt afgesneden naar de oneindige intelligentie vanuit het geloofssysteem dat hier op aarde over je uitgestort wordt en de angst die dient als bescherming tegen het levensgevaar waarin je gelooft te verkeren. Het is niet raar dat stress, ziekte en narigheid steeds meer grip op je krijgt. Het is een logisch gevolg van het leven en de les die we allemaal te leren hebben. Jezelf bevrijden van die muur van Angst en weer toegang krijgen tot die oneindige intelligentie waar alles wat nu nog lelijk en ellendig is in je leven kan verdwijnen en je lichaam en geest kunnen helen. Dan ben je vrij om jouw leven te leiden vanuit ontspanning, plezier en vertrouwen.
We willen wel veranderen, maar niet als we daarvoor moeten veranderen
En nu komen we op het volgende punt. Veel mensen zeggen wel te willen veranderen, maar zijn niet bereid de onnozele dwaas in een ander perspectief te zien. Dat is kortom te eng. Als iemand dus niet de verandering maakt, dan is dat omdat diegene nog teveel gericht is op de onnozele dwaas.
Om je te laten zien hoe krachtig die onnozele dwaas is, zelfs als je bewust bent van het bestaan, geef ik je een voorbeeld uit mijn eigen situatie. Een situatie waarin ik allerlei signalen kreeg van de oneindige intelligentie, maar waar mijn eigen onnozele dwaas me volledig op een dwaalspoor wist te zetten.
Dit voorbeeld is nog vrij recent en ik schrijf dit begin februari 2024 (voor al degene die dit op een later moment in de tijd pas onder ogen krijgen). Ik wil hiermee aangeven dat hoe diep je ook in deze materie zit, de onnozele dwaas altijd alert is om je van argumenten te voorzien waar niets van klopt, maar die zo logisch lijken als wat.
Een persoonlijke ervaring
Wat gebeurde er? Jarenlang voerde ik praktijk in de conventionele hypnotherapie waar ik onnoemlijk veel plezier uithaalde. Cliënten die van kleine en grote problemen verlost raakten met mijn hulp. Ik zag het als mijn missie. Dit was wat ik hier op aarde kwam doen. Mensen helpen en dat lukte. Eindelijk had ik het gevonden, vertelde ik mezelf. Dit is mijn levensdoel. Je kon me ’s-nachts als het ware wakker maken voor een sessie. Zoveel energie kreeg ik ervan en iedere dag ging ik vol enthousiasme weer aan het werk. Duizenden sessies heb ik gedaan en met iedere sessie was het een wisselwerking. De cliënt werd geholpen naar een kwalitatief fijner leven omdat klachten, stress en andere beperkende gewoontes verdwenen en ik leerde iedere sessie meer over de mechanismes die de mens drijft tot de problematiek waardoor ze in een leven belanden vol pijn en lijden of dat nu fysiek of mentaal of beiden is.
In de loop van de jaren begon ik moe te worden. Ik voelde dat de vele sessies een behoorlijke aanslag begonnen te plegen op mijn eigen welzijn. De echte reden voor dit gevoel was dat ik niet meebewoog met alles wat ik begon te zien door de ervaring die ik opdeed. Kortom: ik bleef stilstaan en deed niets met de opgedane ervaring omdat ik iedere dag opnieuw hetzelfde bleef doen. Dat betekent dat er iets moest gebeuren om mij duidelijk te maken dat ik iets te veranderen had. En dat was de vermoeidheid en het gevoel dat mijn eigen lichtje steeds meer ging doven. Iets anders was de bedoeling. Alleen ik durfde alles wat ik had opgebouwd niet zomaar los te laten.
Mijn onnozele dwaas vertelde me: zie je wel, je houdt niets lang vol. Dus ook dit zal wel weer mislukken. Ik geloofde deze gedachte niet. Want ik wist dat waar ik nu mee bezig ben anders is dan al het andere dat ik in mijn leven heb gedaan. Dus mijn onnozele dwaas moest met wat beters op de proppen komen. En dat kwam het. Het vertelde me nu: je moet doorgaan, want je helpt mensen. En bovendien je kan niet stoppen want dan heb je geen geld meer. Dan moet je voor een baas gaan werken. Wil je dat? Nou nee, met alle respect voor werkgevers, dat is voor mij een gepasseerd station. Is niet voor mij weggelegd. Kijk alleen maar naar dat voorbeeld van de vergaderingen hiervoor, dan weet je waarom.
Op dit punt raakte mijn onnozele dwaas een gevoelige snaar. Want als ik iets kan waarmee ik een ander kan helpen, dan mag ik niet stoppen. En ik heb ook geld nodig. Dus ik zette dapper door. Met als gevolg: ik kreeg het ene signaal na het andere van de oneindige intelligentie. Maar ik negeerde het volledig omdat mijn onnozele dwaas alles wist te verdraaien en een verklaring gaf die ik wel logisch vond. Hoe kritisch ik ook was naar mezelf, er zat een muur. Een muur van angst die me scheidde van het kunnen interpreteren van wat de oneindige intelligentie me wilde vertellen.
Totdat er het afgelopen half jaar ineens beweging ontstond. In mijn vorige blog Definitief Afscheid vertel ik daar meer over.
Ik voelde dat ik niet meer verder kon op de manier zoals ik bezig was. Er waren teveel signalen en ik begon de synchroniciteit te zien die de oneindige intelligentie me toewierp. Het was te veel tegelijk en ik begon te beseffen dat ik iets niet zag wat ik beter wel kon gaan zien. Het was belangrijk omdat de weerstand, de fysieke klachten en de spanning toenamen en ik er niet meer omheen kon. Dat wat eerst de bedoeling was, was het niet meer. Dat voelde ik, maar ik wist nog niet hoe wel en daar maakte mijn onnozel dwaas dankbaar gebruik van. Door me keer op keer te vertellen dat het allemaal niet anders kon.
Nu is het zo, dat ik dat zinnetje niet meer zo serieus neem en ik meerdere keren in mijn leven heb ervaren dat er pas een oplossing komt, zodra ik de angst loslaat, dus ik maakte een keuze. Ik stop met mijn praktijk in de huidige vorm en ga me volledig richten op alles wat ik heb mogen leren en ervaren op grotere schaal te verspreiden.
Ik was niet langer bereid de prijs te betalen en besloot een nieuwe koers te gaan varen. Mijn onnozele dwaas probeerde me te stoppen, maar ik ging door. En zo ontstonden er nieuwe ideeën en zag ik nieuwe wegen waardoor ik de energie weer voelde stromen.
Het mooie is. De energie stroomt weer. Mijn fysieke klachten zijn verdwenen. Ik voel mijn levenskracht weer stromen.
De reden dat ik dit persoonlijke verhaal met je deel is omdat jij zeer waarschijnlijk herkenning vindt. Niet in de specifieke situatie, maar In ieder geval op het onbewuste niveau. Hoe je eindeloos door gaat op een ingeslagen weg en weet dat het eigenlijk niet goed is. Maar jezelf vertelt dat het niet anders kan. Weet je dat je heel laagdrempelig kunt ervaren hoe makkelijk het WEL anders kan. Kijk hier maar eens en laat je verrassen.
Liefs,
Birgitte
