Bij ons ieniemienie vijvertje in de tuin staat een kikker. Mijn jongste is er helemaal los op gegaan met de verfkwast, dus het prijkt prachtig geschilderd aan de waterkant.
Terwijl ik naar de kikker staar, denk ik aan het verhaal van de kikker.
Misschien ken je het. Hoe het echt gegaan is, weet ik ook niet precies. Maar het schijnt dat een bioloog onderzoek wilde doen naar effecten van temperatuurstijging en deed dat met kikkers. Ofwel waar ligt hun grens en hoe gedragen ze zich?
Waarom je daar onderzoek naar zou willen doen, geen idee. Maar het is wel een metaforisch verhaal als je van een afstand kijkt naar hoe veranderingen massaal omarmd worden. En hoe geleidelijkheid bijdraagt aan een acceptatie alsof het een goed idee is om te doen.
Uit het onderzoek blijkt dat gedrag van kikkers niet eens zo heel veel afwijkt van gedrag van mensen.
En dat is dan weer heel interessant en toch goed om het experiment nog eens aan te halen. Wat deed de bioloog? Hij zette een kikker in een glazen, ondiepe kom met koud water. De kikker vond dit wel een goed idee en bleef lekker zitten. Vervolgens warmde de bioloog het water steeds met vijf graden celcius op. En telkens werd er een kikker bijgezet. De kikkers vonden het allemaal prima. Bleven netjes in de kom zitten.
Op een bepaald punt is het water zo heet, dat wanneer de bioloog opnieuw een kikker het water in liet gaan, de kikker er direct uitsprong. En dit gebeurde telkens weer. Maar de andere kikkers die er al vanaf het begin inzaten, die bleven gewoon zitten. Versuft van de warmte. Ze hadden niet in de gaten dat het misging. Dat ze uiteindelijk als een gekookte kikker zouden eindigen.
Dit verhaal maakt duidelijk dat als veranderingen maar geleidelijk gaan, ze wel omarmd worden. Dat ze behoren tot de werkelijkheid en dat acceptatie langzaam maar zeker geïntegreerd wordt in het systeem.
En zo gaat het ook met onze gezondheid. Er was niet van de één op de andere dag een supermarkt vol met ongezonde voeding. Nee, ergens 10.000 jaar voor Christus was er een landbouwrevolutie. De tijd waarin mensen boeren werden. Toen waren er geen chips, geen suikerdonuts of zakken gevuld met chemische nummers onder de noemer snoep.
En heel veel jaren later leven we ineens in een tijdperk waarin we ons niet eens voor kunnen stellen hoe het zou zijn om te leven in een wereld waarin je volledig aangewezen bent op de natuur.
Het is een proces geweest. Een proces waarin we langzaam zijn gaan wennen aan nieuwe smaken. Er zijn E-nummers ontwikkeld om het voedsel langer goed te houden. Of om er een mooiere kleur aan te geven. Want het moet wel aantrekkelijk zijn wat er in je mond gaat.
We zouden niet meer terug kunnen. Die verandering is te groot, maar we kunnen wel een bewustzijn creëren. Dat dit misschien toch niet de meest handige ontwikkeling is geweest die we zijn gegaan.
We zijn als een kikker in een ondiepe, glazen kom. Langzaam worden we gekookt. En we laten het gebeuren onder het mom dat dit wel prima is. Anders zou het toch niet verkocht worden.
Het is niet prima. En we zijn inderdaad letterlijk en figuurlijk versuft en grijpen als vanzelf naar voedsel dat het woord voedsel niet waardig is.
En al die suikers die ongemerkt jouw immuunsysteem platleggen, zorgen ervoor dat het je allemaal nog minder kan schelen. Het is een verslaving die er langzaam is ingeslopen. En hoe het zo is gekomen dat we ons nu ineens geconfronteerd zien met chipsstraten in de supermarkt en schappen vol snoep en koek.
Het aantal smaken wordt steeds verder uitgebreid. Er is vraag naar. Dus u vraagt, wij draaien, zal de voedselindustrie denken. Alleen is het zo dat die hele voedselindustrie aan de knoppen zit en de temperatuur in jouw kommetje steeds verder doet stijgen. Zodat jij lekker blijft zitten waar je zit.
Versuft en zonder dat je het in de gaten hebt, wordt je gekookt totdat je het als een gewoonte ervaart en je niet eens meer bewust bent van de risico’s die je met je gezondheid neemt.
Ik maak me persoonlijk grote zorgen waar dit gaat eindigen. Wanneer houdt het op? Gaan we nog grotere supermarkten bouwen om het aanbod nog meer te kunnen uitbreiden. Zodat er nog meer in de winkelkarretjes kan verdwijnen. En we nog meer gaan eten.
Dat er nog meer mensen komen met overgewicht. En mensen die om die reden gezondheidsklachten ontwikkelen. Genoeg is genoeg. Er is een grens aan wat je lichaam nog kan betekenen om de schadelijke stoffen op te ruimen. Als het teveel wordt, is het als die kikker. Dan is het te laat en kan hij zichzelf niet meer bevrijden.
Laat het niet zover komen. Dit is het moment. Want meer dan ooit, is het belangrijk dat je je immuunsysteem goed op orde houdt.
Je kunt jezelf de vraag stellen: zijn die suikers het me waard om dat risico te nemen?
En als je hier met heel je hart “nee” op kunt antwoorden, dan wordt het tijd om in actie te komen. Om vandaag nog het kordate besluit te nemen, dat het klaar is. Dat jij uit die kom met opgewarmd water springt. Het is nog net niet te heet. Kortom: laat je niet koken als een kikker.
Je kunt ontsnappen. En als je zover bent,
