Ja hoor, het was weer zover. Wat een onzin, las ik onder een bericht. Ik vraag me altijd af wat daar nou precies mee bedoeld wordt. Waar komt toch bij velen die aparte behoefte vandaan om op iets te reageren als je het volstrekte onzin vindt? Kijk, bij mij komen ook...
Prrr…. Ze kijkt verbaasd om zich heen. Wat gebeurt er nu? De mensen om haar heen staan op en gaan weer zitten. Na enige tijd doet zij het ook. Iedere keer als het belletje gaat, gebeurt het. Ze gaan staan. En ze gaan weer zitten. Hoe dat zo? Zou ze zich niet afvragen...
Het lijkt wel één grote escape room waar we in beland zijn. Gegijzeld in een ruimte waar je met wat slimmigheid en vindingrijkheid binnen een bepaalde tijd de ruimte moet zien te verlaten. Eén ding weet je zeker, je ontsnapt er weer aan. Het is aan mij...
“En de volgende drie minuten naar geel”, schalt de trainer boven de muziek uit. Ik zie de klok aftellen op het grote scherm en zet alvast de snelheid omhoog. De loopband versnelt terwijl ik het scherm in de gaten blijf houden. Ik voel me inmiddels aardig op m’n gemak...
En weg was het… De inspiratie om leuke anekdotes te schrijven en dieperliggende boodschappen mee te geven aan jouw onbewuste. Hoe belangrijk is het allemaal nog? Zoveel pijn, boosheid, verdriet en onmacht bij zoveel mensen en de verharding die daarop volgt. Het zat er...
